Ignacy Frontczak, urodzony 30 stycznia 1886 roku w Ozorkowie, a zmarły 11 lutego 1961 roku w Zgierzu, był znanym działaczem komunistycznym oraz związkowym.
Jego życie i działalność pozostawiły znaczący ślad w historii tego regionu, a jego zaangażowanie w ruchy społeczne miało wpływ na lokalne środowisko polityczne.
Życiorys
Ignacy Frontczak był samoukiem, który rozpoczął swoją przygodę zawodową od 1902 roku, kiedy to podjął naukę jako terminator tkactwa. W 1904 roku zatrudnił się jako tkacz w prywatnym warsztacie w Zgierzu. Jego działalność polityczna rozpoczęła się od przystąpienia w 1905 roku do SDKPiL. W związku z tą aktywnością, w latach 1905–1907 kilkakrotnie padał ofiarą aresztów, spędzając czas w więzieniach w Piotrkowie, Kaliszu i Sieradzu. W 1907 roku został skazany na 8 lat katorgi.
W 1910 roku trafił do twierdzy w Szlisselburgu, a później został osadzony w Centralnym Więzieniu Aleksandrowskim w guberni irkuckiej. Po wojnie, bo w 1914 roku, odzyskał wolność i do jesieni 1917 roku pracował w kamieniołomach w Irkucku. Podczas rewolucjonarnych zmian aktywnie działał w Radach Delegatów Robotniczych. W listopadzie 1917 roku brał udział w zwalczaniu antybolszewickiego powstania junkrów w Irkucku, a w 1918 roku walczył przeciwko Korpusowi Czechosłowackiemu oraz „białej” armii dowodzonej przez Aleksandra Kołczaka.
Po tych wydarzeniach został inspektorem podatkowym w Kulindze, a także aktywnie brał udział w Związkach Zawodowych w Irkucku. Od 1922 roku współpracował z Rosyjską Komunistyczną Partią (bolszewików). Przed rokiem 1922 pracował jako magazynier w fabryce oleju, a po powrocie do Zgierza w 1923 roku przystąpił do KPRP. W Zgierzu pełnił funkcje w Komitecie Dzielnicowym (KD) KPRP/KPP, w latach 1927–1934 sprawując stanowisko sekretarza tego komitetu.
W maju-sierpniu 1927 roku był delegatem KPP z Łodzi na IV Zjazd KPP, który odbył się w Moskwie. W 1934 roku zaczął działać w polskich związkach zawodowych, gdzie był jednym z organizatorów licznych strajków oraz manifestacji robotniczych. W okresie od września 1939 do stycznia 1943 ukrywał się w gminie Lućmierz, a do stycznia 1945 roku pracował w fabryce samolotów w Łodzi.
W styczniu 1945 roku był jednym z współorganizatorów PPR w Zgierzu, a do marca tego samego roku pełnił rollen II sekretarza Komitetu Miejskiego (KM) partii. Następnie objął stanowisko przewodniczącego Powiatowej Rady Związków Zawodowych w Zgierzu. W 1951 roku rozpoczął pracę w Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym. W kolejnych latach, od 1954 roku przeszedł na rentę. Jego zasługi zostały docenione poprzez przyznanie mu Orderu Sztandaru Pracy I klasy 28 kwietnia 1955 roku.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Jan Smarzyński | Edmund Giebartowski | Jan Grzegorczyk (burmistrz) | Andrzej Krawczyk (historyk) | Zdzisław Wydrzyński | Stanisław Niewinowski | Ryszard BieńczakOceń: Ignacy Frontczak