Edmund Giebartowski

---

Życiorys

Edmund Giebartowski urodził się w rodzinie, której przedstawicielami byli Franciszek i Olimpia Giebartowscy. Od 1895 roku rozpoczął swoją karierę jako praktykant zduński i kursant księgowości. W 1901 roku rozpoczął pracę jako urzędnik w warszawskim przedsiębiorstwie handlowym, a następnie w redakcji „Słowa”. W 1903 roku, zaangażował się w działalność polityczną, wstępując do SDKPiL.

Po eksternistycznym zdaniu matury, zainteresował się studiami na Uniwersytecie Warszawskim, a później na Uniwersytecie Jagiellońskim, do którego rozpoczął naukę od 1904 roku. W 1905 roku stał się członkiem Komitetu Łódzkiego SDKPiL, gdzie aktywnie uczestniczył w wydarzeniach rewolucji 1905–1907. Wyróżniał się jako jeden z głównych działaczy tej partii. W roku 1905 był dwa razy aresztowany, a w 1906 roku przebywał w areszcie przez kilka miesięcy.

W dniach 18–24 czerwca 1906 roku reprezentował łódzką organizację partyjną na V Zjeździe SDKPiL w Zakopanem. Podczas V Zjazdu SDPRR, który odbył się w Londynie w dniach 13 maja – 1 czerwca 1907 roku, został wybrany do komisji mandatowej. Niestety, w lutym 1908 roku znowu został aresztowany, a w sierpniu 1908 roku skazany na 4 lata katorgi. Udało mu się jednak uciec w drodze na katorgę, po czym podjął pracę urzędnika w Krakowie.

W 1912 roku ukończył studia doktoranckie z zakresu prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim i wkrótce stał się aktywnym członkiem krakowskiej sekcji SDKPiL. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku, z powodu swojego obywatelstwa rosyjskiego, był zmuszony do opuszczenia Krakowa i udał się do Wiednia, chociaż wkrótce powrócił do kraju. W grudniu 1918 roku zaczął organizować struktury KPRP w Małopolsce oraz na Śląsku Cieszyńskim, jednak nie długo później zdecydował się na rezygnację z aktywnej działalności w ruchu komunistycznym.

Od grudnia 1919 roku osiedlił się w Warszawie, gdzie pełnił funkcję referenta, a później naczelnika wydziału w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej (MPiOS), przez co najmniej 16 lat do 1935 roku. W latach 1922–1927 działał jako komisarz Kasy Chorych w Łowiczu, a następnie jako komisarz w Warszawie z ramienia MPiOS. Po 1935 roku jego kariera zawodowa związała się z Powszechnym Zakładem Ubezpieczeń Wzajemnych (PZUW), gdzie do czerwca 1941 roku zarządzał działem rolnym w Wydziale Administracyjno-Mobilizacyjnym PPS-WRN.

W latach 1942–1943 przebywał w więzieniu przez 5 miesięcy, a mimo przeciwności udało mu się w 1943 roku przekazać zauważalne kwoty z PZUW na rzecz RPPS poprzez Społeczne Przedsiębiorstwo Budowlane (SPB). 1 stycznia 1944 roku został zaocznie wybrany członkiem Krajowej Rady Narodowej (KRN), a od września 1944 roku pracował w Piotrkowie. Od stycznia 1945 roku był kierownikiem Biura Ziem Zachodnich w Lublinie, a od września 1946 roku dyrektorem naczelnym PZUW. W okresie od 11 kwietnia 1945 do 22 listopada 1948 roku pełnił funkcję wiceministra pracy i opieki społecznej.

Z biegiem lat, od 1946 roku związał się z Polską Partią Robotniczą (PPR), a w 1948 roku z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą (PZPR), a także objął stanowisko dyrektora naczelnego PZUW. W marcu 1952 roku został dyrektorem Państwowego Przedsiębiorstwa „Pracownie Konserwacji Zabytków”, a w późniejszych latach pracował w Instytucie Ekologii PAN, aż do przejścia na emeryturę w 1958 roku.

Edmund Giebartowski znalazł miejsce swojego wiecznego spoczynku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, gdzie został pochowany w kwaterze A 2-TUJE-9.

Ordery i odznaczenia

Edmund Giebartowski został odznaczony wieloma znaczącymi nagrodami, które świadczą o jego wkładzie w pracę na rzecz kraju oraz o uznaniu jego zasług. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (przyznany 19 lipca 1946),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (przyznany 30 kwietnia 1927),
• Złoty Krzyż Zasługi (przyznany 29 kwietnia 1930),
• Medal za Warszawę 1939–1945 (przyznany 17 stycznia 1946).

---

Oceń: Edmund Giebartowski

---